Het eerste is dat van een mensheid die is verdeeld in planetaire stammen die elkaar bestrijden en haten, maar die zich, als gevolg van de mondialisering, elke dag meer voeden met dezelfde brij waarin geen cultuur van de andere valt te onderscheiden.
Het tweede is dat van een mensheid die zich bewust is van het gezamenlijke lot van alle mensen, en die zich daar schaart achter dezelfde fundamentele waarden, maar ondertussen meer dan ooit de meest uiteenlopende, de meest verrijkende en culturele uitdrukkingsvormen blijft ontwikkelen en al haar talen, kunstzinnige tradities, technieken, opvattingen, geheugen en kennis in stand houdt.
Enerzijds dus verschillende “beschavingen” die met elkaar botsen maar die in cultureel opzicht elkaar nabootsen en zich uniformiseren; anderzijds een enkele menselijke beschaving die zich echter in een onbegrensde diversiteit ontplooit.
Als we de eerste van deze twee wegen willen volgen, hoeven we alleen maar lijdzaam verder af te glijden, zonder ons tegen de schokken te verzetten, zoals we dat nu ook doen. Een keuze voor de tweede weg vergt van ons een nieuw elan – en de vraag is of we daartoe in staat zullen zijn.' Amin Maalouf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten