Tijdens het schrijven van deel 3 van 'Het vloekhout'.

Ongeveer alle hindernissen die je kunt verzinnen, ben ik tegengekomen.
Kun je een historische roman schrijven over het heden?
Kun je met een toekomstig perspectief naar het nog niet voorbije heden kijken?
Kun je vanuit postuum standpunt schrijven?
Ik denk wel dat het kan. Een film als 'Mister Nobody' van Jaco van Dormael bewijst het.
Maar ik heb het opgegeven.
De val heet: science fiction. De redding: Vonnegut (die zijn personages door de tijd laat lopen alsof ze door een landschap lopen).
Maar dat heb ik opgegeven.
Op een dag gooi je 222 pagina's in de prullenbak.
Ik heb tot nu toe meer geschrapt dan geschreven.
Er moet een relatie zijn tussen actuele feiten en het verhaal, dat streeft naar universaliteit.
Streven de feiten eveneens naar universaliteit?
Nee, de waarheid is, dat beide vluchtig zijn.
Over vluchtige feiten schrijven doe je weliswaar op een net iets minder vluchtige manier.
Zo niet doe je aan journalistiek.
Niks mis mee, maar literair gezien waardeloos.
Als je de feiten aftrekt van het geschreven werk, hou je het literaire over.

Dat is de kunst. Althans, zo zou het moeten. 
En dan de inhoud.
Het derde deel van de trilogie gaat over de toenemende, ideologische, onomkeerbare chaos van de naoorlogse, westerse wereld, die volgens velen op zijn einde afstevent, en dus over het failliet van de overzichtelijkheid. Dat is abstract uitgedrukt. Concreter kan ik het niet. 
Wie liggen er op tafel als compagnons? 
Kiril Medvedev, Milan Kundera, Martin Amis, Ilf & Petrov, Kurt Vonnegut.
Van deze laatste dit citaat:

I believe that reading and writing are the most nourishing forms of meditation anyone has so far found. By reading the writings of the most interesting minds in history, we meditate with our own minds and theirs as well. This to me is a miracle.